Dossier Jachtmisstanden deel 1 - Ondertussen in Maas en Waal : deel #1 t/m deel #3

Dossier Jachtmisstanden deel 2 - Ondertussen in Maas en Waal : Deel #4 t/m 7

Dossier Jachtmisstanden deel 3 - Ondertussen in Maas en Waal : Deel #8 t/m #10

Dossier Jachtmisstanden deel 4 - Ondertussen in Maas en Waal : Deel #11 t/m #13

Dossier Jachtmisstanden deel 5 - Ondertussen in Maas en Waal : Deel #14 en verder

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -Ondertussen in Maas en Waal - update #10 -
"Natuurontwikkeling ten koste van alles?"

Vanaf het eind van de jaren '80 volgde onze verslaggever van binnenuit het discutabele streven van stadse biologen, om de unieke symbiose tussen natuur en cultuur die karakteristiek was voor talloze laaglandmilieus, te vervangen door troosteloze ruigtekruidenwoestijnen die begraasd worden door uitheemse veerassen. Hoewel het hem al ruim twee decennia zwaar valt om de mondiaal unieke levensgemeenschappen rücksichtslos ten offer te zien vallen aan uitzichtloze verpaupering, is hij graag bereid om ook over dit thema een beeldrapportage voor u samen te stellen. Hier volgt zijn visie op de verkrachting van de waarachtige natuurbeschermingsgedachte in ons land en op alle schade en verliezen die dat heeft opgeleverd.

Deze reportage gaat over de brute roof van ons rijkste bezit: de unieke en absoluut onvervangbare natuurschatten die in ons al eeuwenlang geürbaniseerde laagland hebben kunnen ontstaan in - veelal onbedoelde- harmonie met de dijkenbouwende, inpolderende, landbewerkende en veehoudende mens. Een niet geplande symbiose, die ons met name de weidevogelgemeenschap schonk: een gezelschap van cultuurvolgende vogels, die op geen enkele andere plek ter wereld in soortgelijke samenlevingverbanden konden worden aangetroffen. Een ecologisch meesterwerk, waarvan de waarde - monetair gezien - nog niet met honderden miljarden euro's te becijferen valt. Ik vertel u geen sprookjes (foto 01), maar toon u in slechts één foto wat er van die unieke weidevogelgemeenschap geworden is, ondanks de honderden miljoenen guldens en euro's gemeenschapsgelden die eraan verspild werden.

Foto 1

Foto 2

Foto 02 toont u namelijk datgene wat er zich alom in den lande heeft afgespeeld ten koste van die weidevogelgemeenschap. Vlaktevogels zoals de scholekster worden schaars of verdwijnen helemaal en struweelsoorten zoals de ekster spinnen daar garen bij! Wie kijkt er dan nog van op, dat grutto, tureluur, watersnip, kemphaan, patrijs, kwartel, kwartelkoning, zomertaling, slobeend, paapje, grauwe gors en zelfs graspieper, veldleeuwerik, scholekster en kievit het niet langer meer kunnen bolwerken tegen de voortwalsende agri - moloch? En dan hebben wij het nog maar alleen over vogels en laten we de plantenwereld, de insecten, de vlinders, de amfibieën, de bodemfauna en de zoogdieren buiten beschouwing! In deze reportage wil ik u een kijkje geven in de werkelijkheid achter veel projecten die als natuurontwikkeling worden verkocht, maar feitelijk weinig of niets met natuur van doen hebben. Zo zijn de uiterwaarden al in de Middeleeuwen ontstaan dankzij de aanleg van onnatuurlijke dijken (foto 03) en kregen zij hun huidige vorm door de wijze waarop boeren en baksteenfabrikanten die gebieden gingen benutten. Dat gebeurde landbouwkundig vooral door er in voor- en najaar vee te laten grazen en het zomergras als hooi te gebruiken (foto 04). Het onvoorspelbare regime van de rivieren (foto 05) weerhield hen van kostbare investeringen in de landerijen, die zich daardoor ontwikkelden als broedplaatsen voor de al genoemde weidevogels en als voedselgebieden voor grasetende vogels zoals zwanen, eenden, meerkoeten en ganzen (foto 06). Dat zijn allemaal opportunistische vogelsoorten met oudere gebruiksrechten dan overgesubsidieerde moderne boeren, maar zij worden op binnendijkse landerijen al sinds vele jaren naar het leven gestaan. Letterlijk! (foto 07,08). Daarom waren de uiterwaarden hun natuurlijke toevluchtsoord, ook al werd en wordt de leefruimte daar bedreigd door oprukkende industrie en woningbouw (foto 09) en in toenemende mate ook jaarrond door voedselconcurrentie met grote grazers (foto's 010, 011, 012). Deze grazers zijn feitelijk (net als de te vuur en te zwaard bestreden Nijl- en Canadaganzen, Tamme Kastanjes, Amerikaanse eiken, Muskus- en Beverratten etc.) niet anders dan uitheemse exoten, die feitelijk helemaal niet in onze natuur thuishoren. Hun entree werd dan ook meer ingegeven uit kostenoverweging dan uit goed doortimmerde en weldoordachte ecologische motieven. Om van enig verantwoordelijkheidsbesef over de waarde en de functie van uiterwaarden voor kenmerkende plantengemeenschappen en de daaraan gelieerde diersoorten nog maar te zwijgen!

Foto 3

Foto 4

Foto 5

Foto 6

Foto 7

Foto 8

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Toch werd er niet alleen door ondergetekende, maar ook vanuit Vogelbescherming Nederland al in de jaren '90 gewezen op de urgentie, om de uiterwaarden juist te beheren als opvanggebieden en toevluchtsoord voor al die bedreigde vlaktevogels, die zo kenmerkend zijn voor ons laagland en waarvoor wij zulk een grote internationale verantwoordelijkheid hebben. Dat was echter tegen dovemansoren gezegd, want politici en bestuurders laten graag hun geursporen achter aan de hoekpalen van de meest fatale enormiteiten! Bovendien bleek er aan natuurontwikkeling erg veel geld te verdienen te zijn. Dat mocht dus best wat kosten. En zo hielp men de totale weidevogelpopulatie van het hele rivierengebied om zeep, dreef grasetende watervogels letterlijk naar de grazige binnendijkse graslanden waar inmiddels ook de laatste kuikens van grutto's en kieviten het loodje hadden gelegd in de voortdenderende maaimachines of de grond in werden gewalst door silagewagens, mestinjectoren of sleepvoetslangen. Zo gaat dat tegenwoordig jaarlijks door, vanaf Koninginnedag tot in de week voor Sinterklaas! Er broedt al jarenlang vrijwel geen weidevogel meer in deze gebieden (foto 13, 14, 15). Die cultuurvolgers 'moesten immers hun eigen weg maar zoeken', zo tekende ik destijds op uit de mond van de architect van deze triest makende ecologische bouwval: de geboren en getogen grootstedeling, Frans Vera.

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Weidevogels broeden er nauwelijks nog in onze uiterwaarden en ook ganzen vinden er naast nestelgelegenheid (foto 16) steeds minder plaatsen waar zij ook voedsel kunnen vinden (foto 17). Speciaal voor u nam ik dezer dagen een kijkje op de Ewijkse Plaat, een gebied waar twintig jaar geleden nog alle gangbare weidevogels voorkwamen en waar moeiteloos meer dan honderd plantensoorten aan te kruisen waren. Ik kwam nog tot welgeteld vijf soorten woekerplanten die mij letterlijk boven het hoofd bleken te groeien. En niet alleen mij (foto's 18, 19). Meent u nu niet dat dit een uitzondering is, want er zijn talloze voorbeelden (foto 20) waaruit zonneklaar blijkt, dat vlaktevogels niets meer te zoeken hebben in Hendrik Marsman's 'oneindige laagland' en dat onze overheid welbewust doende is met de ecologische karaktermoord op dit hele gewest. Omdat zij hun oren laat hangen naar de verkeerde raadgevers en waarschuwingen van echte specialisten al jarenlang in de wind slaat.

Foto 16

Foto 17

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Door dit onversneden wanbeleid verdwenen al onze weidevogels en werden karakteristieke fluviatiele planten als Duifkruid (foto 21), Tweejarig Streepzaad (foto 22), Glad Walstro (foto 23), Cichorei (foto 24), Knoopkruid (foto 25) en tientallen anderen verbannen naar de dijktaluds. Op de achtergrond ziet u op deze foto's de eens zo bloem- en vogelrijke uiterwaarden, die dankzij de natuurontwikkelaars thans het omploegen niet meer waar zijn. Ondanks de Europese status van N2000-gebied en dankzij de geslaagde CDA -coupe om vanaf 2009 scherp rivierzand in die Brussels - Haagse bureaucratische machinerie te strooien, gaan boeren op veel plaatsen ongehinderd en ongestraft hun gang (foto 26). Wie doet hen immers wat, zolang het definitieve ijkmoment van de landbouwkundige gebiedsituatie niet is vastgesteld? Dat hebben Balkenende en Bleker toch maar even mooi voor elkaar gekregen!

Foto 21

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Foto 25

Foto 26

Natuurlijke patronen en processen behoeven een ongestoord leefmilieu en dat is nergens in ons land meer te vinden of duurzaam te realiseren. Zelfs niet op Rottumerplaat of op het Noorderhaaks. Als men al iets nieuws tot ontwikkeling moet laten komen in bestaande ecotopen, dan is het een geschreven ecologische wet, dat er wordt uitgegaan van aanwezige waarden en functies van die gebieden. In de uiterwaarden is daar op talloze plaatsen bruut en ongeciviliseerd overheen gewalst. Al in 1993 attendeerde ik de Vera- clan er op, dat men doende was om de Nachtwacht (foto 27) met witkalk weg te wissen en met drie kleuren verf en een liniaal op het ontstane vlak iets nieuws tot stand te brengen. Ik waarschuwde hen er toen al voor, dat dit in geen geval een Mondriaan zou kunnen worden.


Foto 27

En ik heb het destijds niet verkeerd ingeschat, want zelfs Karel Appel had dit ongekende wanproduct, met zijn uit de mond gespaarde etensresten, fecaliën en braaksel op afvalcanvas, niet kunnen evenaren! Daarom heb ik mijn actuele visie op dit soort barbaars vandalisme ten koste van Marsman's oneindig laagland, maar zelf op een digitaal palet vastgelegd (foto's 28, 29). En ik vraag me, mét de veel te jong overleden Dick Hillenius, in grote zorg af: 'wat is natuur nog'?

Het antwoord krijgt u in de volgende reportage.

Foto 28

Foto 29

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -Ondertussen in Maas en Waal - update #9 -
"Schemerige en pikdonkere kanten van de hobbyjacht"

Het kwam al veel vaker ter sprake, maar er werd tot dusverre nog veel te weinig expliciete aandacht aan geschonken: de structurele verkrachting van de elementaire regels van de Flora en faunawet door welhaast alle eendenjagers! Het is namelijk verboden om later dan een uur na zonsondergang nog op eenden te schieten. Maar omdat geluiddempers bij dit soort afzichtelijke pretknallerij verboden zijn, is avond na avond vele kilometers in de rondte te horen wat het immorele jagersvolk zich meent te kunnen permitteren. Omdat onze verslaggever zich al jarenlang mateloos stoort aan deze onverbloemde wetteloosheid, ging hij op ons verzoek poolshoogte nemen. Zijn bevindingen zijn weergegeven in het volgende beeldverslag.

Zoals ik u al in eerdere reportages toonde, staat het Land van Maas en Waal letterlijk tjokvol met schiethutten voor de jacht op zowel haar- als veerwild. Ook eendenhutten zijn er in alle soorten en maten en een opzichtig gecamoufleerde versie daarvan staat langs de Schiplei (foto 01, 02), niet ver van de plek waar ik onlangs zoekgeschoten valwild voor u fotografeerde. Vanuit zo'n hut bij invallende duisternis op langsvliegende eenden schieten heeft absoluut niets uitstaande met welke vorm van weidelijk jachtgedrag dan ook. Want de kans op aanschot, of om bij wet beschermde eendensoorten zoals talingen, krakeenden, slobeenden of kuifeenden te verwonden of af te knallen, is onder zulke slechte lichtomstandigheden levensgroot aanwezig! Daarom leg ik u eerst even uit hoe het eendenleven in elkaar steekt.

Foto 1

Foto 2

De enige bejaagbare waterwildsoort is de Wilde Eend en de aantallen daarvan zijn de afgelopen decennia in heel West Europa stormenderhand afgenomen. Waren er in de jaren '70 en '80 ieder winterhalfjaar nog honderdduizenden van die vogels in het rivierenland aanwezig, vanaf de jaren '90 mag men al blij zij om een paar honderd van deze eenden bij elkaar te zien. Dat ligt deels aan de totaal uitgeholde broedpopulatie als gevolg van de almaar voortschrijdende landbouwintensivering, maar vooral ook aan het feit dat er in nazomer en herfst steeds minder noordelijke en oostelijke eenden (door kooikers 'bovenlanders' genoemd) naar ons land komen. Dat zou ernstig tot nadenken en terughoudendheid behoren te stemmen en een absolute jachtsluiting rechtvaardigen!

Door de schandalige overbejaging, die sinds de brute aanranding van de Flora- en Faunawet rond 2005/'06 alom in den lande manifest is, zijn bijna alle wilde eenden de poldersloten en hoofdwatergangen ontvlucht en houden zich overdag voornamelijk op in jachtveilige gebieden zoals eendenkooien, natuurreservaten, particuliere vijvers en op waterpartijen in bebouwde kommen (foto's 03, 04, 05). Vergist u zich niet: grondeleenden zijn beslist niet uitsluitend watervogels en kunnen zich, wanneer zij er zich veilig voelen, soms zelfs massaal in bebost terrein ophouden (foto 06). Op deze wat surrealistisch aandoende foto kunt u zich er meteen van overtuigen dat het een jagersfabel (lees: leugen) is, dat het leeuwendeel van onze residente wilde eendenpopulatie zou bestaan uit gedomesticeerde (bontgekleurde) parkvogels en dat het daarom noodzakelijk zou zijn om selectief afschot te plegen. Gelooft u mij: in schemering en volslagen duisternis kan geen enkele jager zelfs nog maar een witte of bonte kwaker van een uitgekleurde wilde eendenwoerd onderscheiden.

Foto 3

Foto 4

Foto 5

Foto 6

Daarom ben ik op pad gegaan (foto 07) en trof al meteen in volslagen duisternis achter een hek meerdere auto's aan (foto 08) die echter bij nadere controle van nachtelijke sportvissers bleken te zijn. Alles kan en mag tegenwoordig in dit land!
Maar bij de volgende gelegenheid was het wél raak (foto 09), al betrof het toen lieden die in de auto wachtten op de komst van de eenden en meteen na mijn verschijnen het hazenpad kozen. Opgeruimd staat netjes!
Overigens was het op die late zaterdagavond een adembenemende zonsondergangsfeer, waarvan ik u graag deelgenoot wil maken (foto's 010, 011). Voor een goed begrip leg ik u nu eerst even uit wat die avondtrek van wilde eenden feitelijk behelst.

Foto 7

Foto 8 - deze foto hebben we iets opgelicht

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Zoals we al zagen, groeperen de vogels zich overdag op veilige plaatsen (foto 012) liefst in de directe omgeving van diervriendelijke burgers en trekken van daaruit bij invallende duisternis naar akkerland om zich daar gedurende de nachtelijke uren met oogstresten te gaan voeden (foto's 013, 014, 015). Zelfs onder de meest barre weersomstandigheden worden zij tijdens die voedseltrek door moordlustige barbaren opgewacht en naar het leven gestaan. Storm, onweer, slagregens, hagel of potdichte mist: niets weerhoudt deze zogenaamde faunabeheerders ervan om, onder de dekmantel van de duisternis en niet gecontroleerd door enige handhaver, hun bloeddorstige vrijetijdsbesteding op deze weerloze dieren bot te vieren. Tienduizenden eenden van alle denkbare en ondenkbare soorten worden er landelijk op deze wijze afgeknald of kwijnen gewond weg in veld, beemd en moeras. Vossenvoer! Enfin: het beeld zal u als volger van deze reportageserie genoegzaam bekend zijn (foto 016) en vervult ieder beschaafd mens met intense walging. Want zonder moordende hobbyjagers zou ons welvarende land immers een aards paradijs kunnen zijn (foto 017)!

Foto 12

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Foto 16

Foto 17

Waar ze ook wonen (foto 018) en hoe ze hun killingfield ook noemen (foto 019), hedendaagse jagers deugen zelden en met enig zoekwerk zijn hun fusilladeplaatsen makkelijk te traceren (foto's 020, 021). Zoals hier in het Wezelsche Veld onder Wijchen! Er werd daar in ruilverkavelingverband een eendenput aangelegd in het schootsveld van deze hut (foto 022) en in een kunstmatig aangelegd bosje leek een vossen- of dassenburcht uitgegraven te zijn (foto 023). En elders tussen Maas en Waal trof ik eerder dit jaar in potdichte mist de bolide van een KNJV- medewerker aan, pal onder een hoogspanningsleiding. Dit is een locatietype waar steevast de meest onweidelijke jagers te betrappen zijn (foto 024). Want gedesoriënteerde of aangeschoten eenden en ganzen kunnen in zulke gevallen makkelijk verongelukken tegen de draden van de leiding en daar wordt zelfs dikwijls op aangestuurd. Daarom had jagen of moedwillig verstoren van watervogels in de nabijheid van zulke leidingen allang wettelijk verboden behoren te zijn. En datzelfde geldt voor het jagen bij mist en grondnevel!

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Foto 21

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Al dit soort afstotelijke excessen maken meer dan duidelijk, dat het voor eens en altijd afgelopen moet zijn met deze smeerlapperijen ten koste van de bedreigde natuur en de inheemse fauna in ons overbevolkte land. Dit dossier zal dan ook voortdurend worden aangevuld met schokkend feitenmateriaal, totdat de oorspronkelijke Flora en Faunawet 2002 tot op het allerlaatste leesteken zal zijn gerepareerd en hersteld. Daar mag u mij aan houden!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen in Maas en Waal - update #8 -
"Brabantse belevenissen"

Nadat onze verslaggever per veerpont de Maas was gepasseerd, besloot hij om ook in het Brabantse land de activiteiten van kanseljagers en ander huttenvolk analoog aan de loop van de rivier in kaart te brengen. Hij begon dus stroomopwaarts in de omgeving van Cuijk en kwam uiteindelijk in de contreien van 's Hertogenbosch terecht. Lees in zijn nieuwste reportage welke onthutsende ontdekkingen hij op zijn pad vond.

Omdat ik dit hoogzit- drieluik begon met een foto van het containerschip Hirschhorn, leek het mij wel gepast om deze miniserie ook in stijl af te sluiten. Na mijn oversteek met het Lithse Veer (foto 01) begaf ik mij dan ook langs de opgestuwde stroom oostwaarts en al na een klein halfuur bevond ik mij tussen de dorpen Beers en Mill, waar halt werd gehouden voor de confessioneel - norse poort van landgoed Hiersenhof (foto 02, 03). Niet zomaar een beheergebied, maar bij leven het particuliere jachtveld van Caspar de Quay, woordvoerder van de KNJV. Deze onlangs overleden oudste zoon van oud KVP- premier Jan de Quay is mij bekend als een uitermate beschaafde persoon en een beminnelijk mens. Maar juist achter zulk een façade gaan vaak de meest verstokte benutters en oogsters schuil. Ik was dus op alles voorbereid.

Foto 1

Foto 2

Foto 3

Hiersenhof wordt doorsneden door de Laarakkersche Waterleiding en deze hoofdwatergang bood mij goede gelegenheid om het hele gebied aan een minutieus onderzoek te onderwerpen. Watergangen moeten immers onderhouden worden en daartoe bleek er inderdaad midden in het gebied een vaste oeververbinding te zijn, zo leerde ik via Google Earth. Dat bespaarde me dus een klauterpartij over het ruim twee meter hoge raster, dat het landgoed aan de west- en noordzijde ontoegankelijk maakt (foto 04). Aldus genoeglijk wandelend langs voornoemde waterleiding kwam ik een hele rits wildkansels tegen (foto's 05, 06, 07, 08 en 09) en ontmoette, midden in de moerassige en door braamstruwelen en takkenravages bijna onbegaanbare rimboe, één van wijlen Caspar's drijvers, die met zijn echtgenote niets liever zei te doen dan door de natuur te struinen. Ik ben er van overtuigd dat zij dit oprecht meenden en ben hen erg erkentelijk voor de inside informatie die op deze wijze weer werd meegepikt. Een vliegende kraai vindt immers altijd wel iets van zijn gading!

Foto 4

Foto 5

Foto 6

Foto 7

Foto 8

Foto 9

Als lid van het hoofdbestuur van het Koninklijke gewapende hobbygenootschap KNJV diende de Quay te weten, dat het aanleggen van voerplaatsen (anders dan in zeer strenge winterse omstandigheden) bij wet verboden is. Toch vond ik een zeer duidelijk gevulde voerbak (foto 010) en ook een bakje met een liksteen voor reeën (foto 011). Dat deed mij spontaan doch binnensmonds een driewerf Eureka uitroepen over de vondst van zo'n liksteen bovenop een twee meter hoge paal in de Zak van Maas en Waal, precies een week geleden. Dit kan bijna niet anders betekenen dan dat er daar edelherten rondlopen of in de planning zitten. Maar dat zoek ik later nog wel uit! Want langs de Laarakkersche Waterleiding trof ik op landgoed Hirschenhof ook nog een gegraven eendenput aan, waarbij een grote pol Spaans Riet is aangeplant. Kennelijk bedoelt als hinderlaag voor schutters tijdens de eendenjacht! (foto 012, 013). De zeer massieve wildkansel die als laatste wapenfeit werd waargenomen in een hermetisch omrasterd bosperceel aan de noordoostzijde van het gebied, zette andermaal mijn Hirschen - antenne op scherp. Ook dat wordt dus nog nader onderzocht, want voor reeën is echt geen 2 meter hoog raster nodig. Meer dan de helft van de buitenbegrenzing van het landgoed ontbeert overigens ieder spoor van omrastering. Daar vormt immers de Laarakkersche Watergang een natuurlijke barrière om ongewenste bezoekers buiten te houden. Toch valt er ook iets positiefs uit Hiersenhof te melden, want ik kan niet anders zeggen dan dat Caspar de Quay zich fatsoenlijk betoonde tegenover de dassen die zijn landgoed bewonen. Ik vond niet alleen de burcht, maar ook twee gazen rasterpassages voor die dieren (foto's 014, 015). Dat valt zeer te waarderen.

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Terugkerend naar het open gebied langs de Maas stoor ik me al ruim 2 jaar lang aan de enorme wildkansel aan de rand van een bosje en te midden van open akkerland tussen Velp (bij Grave) en de Reek (foto 015a). Op amper een halve kilometer vanaf de plaats waar tientallen miljoenen euro's gemeenschapsgelden worden vergooid aan natuurontwikkeling in het project Keent, zou het gepast zijn om dat onding subiet van de kaart te vegen. Hiermee eindigt feitelijk het hoofdstuk wildkansels bezuiden de Maas, maar als toegift wil ik u niet onthouden wat er aan ganzen- en/of duivenhutten aangetroffen werd in het Maasland tussen Cuijk en Den Bosch. Omdat een herfstdag echter maar kort is, moet helaas volstaan worden met een beknopte selectie.

Foto 15a

Ganzen komen in deze hele streek tegenwoordig immers jaarrond in groot aantal en soortenverscheidenheid voor (foto 016) en zijn plaatselijk ook vermengd met witte of bonte boerenganzen (foto 017). Agrariërs die momenteel met de 6e of 7e kuilgrasoogst van dit groeiseizoen bezig zijn, willen maar niet beseffen dat zij zelf de veroorzakers zijn van het zogenaamde ganzenprobleem, dat in ecologische zin niets anders is dan een voorspelbare reactie van dieren op een overmaat aan voedsel.

Foto 16

Foto 17

Omdat de avond snel nadere spoedde ik mij daarom terug naar Lith, waar rondvliegende en voedselzoekende ganzen, eenden en duiven wel moeten menen in Frankrijk of een andere ongeciviliseerde negorij beland te zijn. Vanuit één positie waren langs de Hertog Janstraat en de Tiendweg maar liefst drie lafhartige hinderlagen in beeld te brengen (foto 018), waarbij ik mij afvraag of het niet een strafbaar feit is om een spijkervaste jachtvoorziening te plaatsen op de berm van een openbare weg (foto 019). Maar het kon nog erger! Ten oosten van de Hertog Janstraat en ten zuiden van de Tiendweg bleken twee schiethutten geplaatst te zijn op graanstoppelakkers. Een daarvan vormt een waanzinnige eenheid met een meteorologisch station (foto 20) en lijkt uitsluitend bedoeld om het kruit droog te houden waarvan al eerder in deze serie sprake was. Bij de andere hut was het raak! Daar werd een clandestien afgeschoten Holenduif aangetroffen (foto 21) op een tiental meters vanaf de hut (foto 22). Deze vogelsoort is letterlijk het kind van de rekening van de barbaarse slachtpartijen, die er onder het mom van schadebestrijding jaarlijks onder houtduiven worden aangericht. Het wordt tijd dat ook daaraan voor eens en altijd een einde komt. Gelukkig was uw verslaggever nog tijdig genoeg bij Megen om daar de weergaloze avondsfeer van een verstilde riviermeander vast te leggen (foto 23). Want zelfs na weer een dag vol vernederende sporen van gewapend geweld tegen weerloze dieren, blijft onze natuur het waard om er iedere seconde van te genieten!

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Foto 21

Foto 22

Foto 23