Dossier Veluwe - Deel #1 en #2
Dossier Veluwe - Deel #3 t/m #6
Dossier Veluwe - Deel #7 t/m deel #9
Dossier Veluwe - Deel #10 t/m deel #14

Dossier Veluwe - Deel #15 en verder
Dossier Veluwe - Deel #20 Een droom voor de Koning

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen op de Veluwe - update #19
"Waartoe, waarheen? Met onwillige mensen is het slecht beleid voeren!"

In reportage # 15 werd door onze reporter de aandacht gevestigd op de schandelijke situatie die er bestaat rond de onlangs met veel tamtam in gebruik genomen maar desalniettemin nog altijd voor het grofwild ontoegankelijke ecoducten in de A50 bij de Wolfhezer Heide en in de A12 bij de Buunderkamp. Met de aanleg van deze wildpassages was erg veel van het schaarse en daardoor zeer dure gemeenschapsgeld gemoeid. Maar dat belet de boeren- en jagerswereld en hun provinciale confessionele beschermheilige Jan Jacob van Dijk niet om tot het uiterste te gaan in het traineren van het tot stand komen van een aaneengesloten macro-ecologische infrastructuur in ons grootste en meest kapitale natuurgebied: de Veluwe.

Kapitale, jawel! Gaat u er maar even voor zitten: één komma twee miljard euro levert de Veluwse natuur per jaar voor de regio op aan inkomsten uit toeristisch-recreatieve omzet! Van Heelsum tot Harderwijk en van Kernhem tot Molencate komen al decennialang jaarrond dag na dag honderdduizenden beschaafde mensen naar de Veluwe om er fysiek en geestelijk bij te tanken en te genieten van de serene rust, het natuurschoon en... het zichtbare wild! Dat alles wordt echter sinds ultimo 2005 op een meer dan lompe wijze gedwarsboomd en - als het tegenzit - voorgoed de grond ingeboord, door een horde ongeciviliseerde hobbymoordenaars en een paar handenvol gesubsidieerde zandkeuters. En dat wordt door politiek en openbaar bestuur nog getolereerd ook! Waarin een klein land mega- gigantisch kan zijn. Inderdaad: in gesublimeerde stompzinnigheid! Want hoe anders valt het slachten van de kip met de platina eieren te duiden?

Over deze beschamende materie werd dus in update #15 al het een en ander over het voetlicht gehaald. Dit zette onze verslaggever er toe aan om de draad weer op te nemen op de plaats waar hij deze aan het slot van zijn genoemde reportage achter heeft gelaten: het nog altijd nutteloze wildviaduct bij Oud- Reemst. Dat hij vanuit die startpositie ook enkele andere rotte mispels in het Veluwse wildpassagenetwerk ten tonele zou voeren, was eigenlijk al van meet af aan duidelijk.

Half maart is altijd een goed tijdstip om de eerste zang te beluisteren van de Boomleeuwerik (foto 1), een karakteristieke bewoner van de Veluwe die vanwege de niet - bejaagbaarheid vermoedelijk volkomen onbekend is aan de leden van de locale Faunabeheereenheid, maar waarvan er vandaag minstens tien gelokaliseerd zouden worden. De eerste zes bleken al meteen bij het ecoduct over de Otterlose Weg nabij Oud- Reemst de stilte van de vroege zondagochtend op te luisteren(foto 2). Vier van die hoogverheven zangers bewonen daar de Hoge Veluwekant (foto 3), de andere twee de Planken Wambuiszijde (foto 4). Deze expliciete informatie dient vooral om aan te geven dat de Veluwse natuur meer is dan een oord waar bij nacht en ontij hobbyjagers hun moordlust kunnen uitleven op herten, reeën, zwijnen en moeflons. Die diersoorten zijn daardoor dan ook bij daglicht volkomen onzichtbaar geworden! Dat dit peperdure viaduct moedwillig nutteloos tot stand is gebracht bewijst niet alleen de bouwkundige idiotie, dat er bij de aanleg niet voor een toereikende afwatering is zorg gedragen. Ook de enormiteit dat men het bestond om ter weerszijden van deze wildpassage een aantal seriegeschakelde straatlantaarns te plaatsen, zoals ook op foto 2 te zien is, moet welhaast aan opzet toe te schrijven zijn. Kunstlicht en onafgebroken motorgeronk verhouden zich immers uitermate slecht met zoölogische wildpassages!

Omdat jonkheer Seger van Voorst tot Voorst (waarschijnlijk op advies van de voorzitter van onze Senaat die immers ook de Raad van Advies van de Hoge Veluwe voorzit) het vertikt om de Arfman- barrière tussen zijn beschamende wildconcentratiekamp en het jachtluwe Planken Wambuis op te heffen (foto 5) ligt dit viaduct er feitelijk op zijn Hollands gezegd voor de poes van Seger's kat bij! Het dichte zwijnenpoortje in dat gesloten dwarsraster doet dan ook wel erg zielig aan (foto 6) en dat er langs het Hoge Veluweraster intensief gepatrouilleerd wordt bewijst het drukbereden terreinbandenspoor (foto 7). Zelfs een naar Lebensraum zoekend hert dat het waagt om deze bijna onneembare hindernis te benaderen, wordt kennelijk meteen afgeknald en in het Hubertusslot diepgevroren vermarkt! Onbegrijpelijk dat de overheid niet allang een einde heeft gemaakt aan deze natuurterreur. In plaats daarvan ontvangt deze wildkermis nog jaarlijks de overheidssubsidiegelden die dankzij CDA en VVD aan Natuurmomumenten en Staatsbosbeheer onthouden worden. Jawel, in zulk een land leven we anno 2013 nog steeds. Er is dus nog erg veel belangrijk werk te doen voor regeringspartij PvdA en de natuur- en diervriendelijke oppositie!

Foto 1	Foto 2

Foto 3

Foto 4

Foto 5

Foto 6

Foto 7

Eerder al werd uitgelegd, dat ook aan de oostelijke kant van de Hoge Veluwe de realisatie van een functionele wildpassage tussen dit park en het Deelerwoud al jarenlang geblokkeerd wordt door de dure jagerskliek van Seger van Voorst tot Voorst. Al in de eerste Veluwe reportage ('De uitwassen van de hobbyjacht: de wilde zwijnenproblematiek, deel #1') werd gewezen op de idiotie van de, in de Hoenderlose Weg bij Deelen aanwezige, flessenhals die een wildwissel heet te zijn. En dat terwijl er ter weerszijden van die weg ruim twee meter hoge wildrasters staan (foto 8)! Dat deze waanzin zolang heeft kunnen voortduren is een gevolg van de jarenlange politieke overheersing van het CDA in het integrale natuur- en faunadossier. Nu dit tot het verleden behoort wordt het dan ook hoog tijd, om het destijds staatsrechtelijk op correcte wijze tot stand gekomen besluit zo spoedig mogelijk te effectueren. Desnoods onder dwang en met intrekking van ieder vorm van overheidssteun aan Nationaal Park de Hoge Veluwe! Wellicht wil de voorzitter van de Senaat beamen dat dit de juiste weg behoort te zijn in een democratische rechtstaat?

Ook al eerder besteedden we aandacht aan het oudste ecoduct van ons land, namelijk in de A50 bij Woeste Hoeve. Omdat daar in de afrondingsfase van de Deelerwoud- special onregelmatigheden in het raster werden aangetroffen die nadere aandacht vroegen, werd ook deze plaats opnieuw met een bezoek vereerd. Bekend was dus, dat het wild vanuit het NM-gedeelte van het Deelerwoud via het kapotte raster nabij de Lebrets Hoeve (foto 9,10) en enkele moedwillig aangebrachte openingen (foto 11) terecht komt in het uiterst oostelijke gedeelte van Landgoed Deelerwoud, waar voorzieningen voor onversneden kantjesjacht werden aangetroffen die daar ongetwijfeld plaatsvinden onder het mom van schadeafschot (foto 12). Hoewel dit terreingedeelte (dat naast enkele houtwallen en gemengd bos ook een drietal graslanden omvat) bij restaurant de Woeste Hoeve van een wildrooster is voorzien, blijkt het wildkerende raster langs de drukke A50 zowel bij de parkeerplaats van Natuurmonumenten als bij de Woeste Hoefweg zo lek als een mandje te zijn (foto 13a).Voor de goede orde: al het wild vanuit het Deelerwoud NM kan dus in principe ongehinderd buiten de rasters tot voorbij restaurant de Woeste Hoeve komen. Dat er hier sprake lijkt te zijn van opzet moge blijken uit het door zwijnen omgewoelde tractorspoor in het weiland achter de Woeste Hoeve, dat op deze wijze slechts kan zijn ontstaan omdat daar voer gestrooid werd (foto 13,14). Ter plaatse graasde een klein roedel damherten, die geen enkele moeite bleken te hebben met het passeren van de 1,20 m hoge afrastering van schapengaas met dubbeltjesgaasmanchet. Al zulke 'wildkeringen' die Veluwebreed door jagers rondom agrarische percelen zijn aangelegd op kosten van het Faunafonds (foto 15), dienen wat ons betreft dus onmiddellijk door normaal 2.20 meter hoog rasterwerk vervangen te worden! Vanzelfsprekend op kosten van de Fbe Veluwe en de locale Wbe's!

Foto 8

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Foto 13a

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Als laatste steen des aanstoots werd een bezoek gebracht aan de grootste schandvlek op het gebied van moedwillige kapitaalvernietiging en faunaverkrachting: het brandnieuwe ecoduct bij Hulshorst (foto 16), dat niet alleen de drukke autoweg A28 overspant maar ook de spoorlijn Amersfoort - Zwolle (foto 17).

Hoewel er kosten noch moeite werden gespaard om deze beoogde schakel tussen Flevoland, het Veluwemeer en het Veluwemassief zo optimaal mogelijk te maken en zelfs een zwijnenzoel aan de Hulshorsterzijde niet ontbreekt (foto 18)(048), rekende Natuurmonumenten lelijk buiten de waard. Want de bloeddorstig wrede grofwildslachters van de Fbe Veluwe, die al jarenlang met lede ogen toezien dat leefgebieden met elkaar worden verbonden en onnatuurlijke omrastering tussen ecotopen wordt verwijderd, grepen direct hun kans. Die werd hen aangereikt doordat de overheid naliet om de beoogde corridor tussen Veluwemeer en ecoduct te voorzien van deugdelijk rasterwerk. En ook om regelingen te treffen waardoor alle wildschade binnen deze corridor ruimhartig en afdoende zal worden gecompenseerd. Hoe deze omrasterde corridor eruit zou moeten zien bracht Marcel Vossenstein zojuist in beeld (foto 19) en wij sluiten ons daar graag bij aan.

Hoewel zelfs aan uitspringrasters is gedacht (foto20), het viaduct alleen toegankelijk is voor herten en reeën (foto21) en zwijnen achter het gaas geacht worden te blijven, stemde men er mee in dat volkomen uit het luchtledige gegrepen boereneis werd ingewilligd en er niet meer dan tien edelherten van dit miljoenenproject gebruik zullen mogen maken. Om dat aantal te controleren werd er kennelijk weer een extern bureau ingehuurd om met verborgen camera's het wild op deze nauwelijks begroeide passage in het oog te kunnen houden (foto 22, 23). Het lijkt ons niet echt moeilijk om daarvoor een minder opzichtige opstelling te vinden (foto 24). Intussen werd ons van verschillende zijden medegedeeld, dat er al bijna honderd edelherten bij nacht en ontij door de tot de tanden semiautomatisch bewapende moordbrigade van de Veluwse Faunabeheereenheid zouden zijn afgeknald bij dit peperdure kunstwerk. Een kunstwerk, dat er juist voor moest dienen om de dieren een natuurlijker leven te bieden in ons door agrariërs en jagers volkomen kapot gemaakte land!

Foto 16

Foto 17

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Foto 21

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Wij kunnen dan ook niet anders doen dan de hoop en verwachting uitspreken, dat de politiek snel korte metten zal maken met deze ongehoord bestiale wildgroei ten koste van onze compleet in de verdrukking gedreven inheemse fauna. In het andere geval heeft men in deze dure tijden de belastingbetaler wel het een en ander uit te leggen omtrent de zinloze miljoenendans ten faveure van boeren en jagers. En ten koste van onze meer dan ooit bedreigde natuur!

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen op de Veluwe - update #18
"Ontnuchteringen op de Veluwezoom: Het Gelders Landschap en haar gewapende buren"

Ten oosten van het Deelerwoud strekt zich het Nationaal Park Veluwezoom uit, dat niet alleen het oudste nationale park van ons land is, maar qua oppervlakte ook de hermetisch ingerasterde wildschiettuin van jonkheer Seger en zijn chique jagershorden naar de kroon steekt. Het eerste verschil tussen beide nationale parken is, dat er in de Veluwezoom niet betaalt hoeft te worden. Iedere bezoeker is er welkom en hoeft niet eens lid te zijn van eigenaar / beheerder Natuurmonumenten. Het belangrijkste verschil is echter, dat jacht en afschot er niet centraal staan en dat vrijwel het hele gebied voor wandelend en fietsend publiek toegankelijk is. Vrijwel: want ook hier zijn er afgesloten rustgebieden, al beslaan die maar een heel klein gedeelte van de totale oppervlakte.

Ten noorden van de Imbosch en het Eerbeekse Veld vinden we de Loenermark, een gebied dat wordt beheerd door Stichting Het Gelders Landschap. Tussen dit natuurgebied en het nationaal park zijn de rasters geslecht en vervangen door gewone afrasteringen om grazend vee binnen de perken te houden. Zo kan dus al het wild dat via de ecoducten Woeste Hoeve en Terlet de oostelijke Veluwezoom heeft bereikt, zich vrijelijk verspreiden over nagenoeg alle bossen en heidevelden ten oosten/zuiden van de A50. Om het beeld compleet te krijgen werd dus na de Hoge Veluwe en het Deelerwoud ook de oostelijke Veluwezoom aan een nauwlettend onderzoek onderworpen, waarbij vooral ook de buren van het Gelders Jachtschap op de korrel werden genomen. Het bezoek besloeg een heel sneeuwweekend in februari en leverde ontnuchterende feiten op.

Jagers zijn dol op sneeuw. Zij kunnen dan het wild makkelijk opsporen omdat de prenten goed te volgen zijn. Precies dat is er dan ook de reden van dat onze voorkeur juist uitgaat voor sneeuwvrije situaties, omdat wij liever niet zien dat onze aanwezigheid voortijdig ontdekt wordt. Van de andere kant is het natuurlijk wel een bruikbaar gegeven, dat een sneeuwdek ook de activiteiten van jagers beter aan de dag kan brengen. Zo leidt het verse bandenspoor van een terreinauto op deze vroege zaterdagochtend linea recta naar een hoogzit waarbij kort tevoren voer is gestrooid (foto 1, 2, 3) waaraan een tweetal reeën zich tegoed doet. De doodsangstige haast waarmee deze dieren in het bos verdwijnen spreekt boekdelen over de aard van het wildbeheer ter plaatse.


Foto 1

Foto 2

Foto 3

Het kan dan ook niet missen: we bevinden ons op terrein van het Gelders Landschap! De Loenermark is niet een bijzonder uitgestrekt gebied zodat de schietgrage terreinbeheerder zich hier wat terughoudend betoont in het gebruik van verbodsbordjes onder het mom van rustgebied. Daarom werd afgeweken van de voor de hand liggende doch erg tijdrovende procedure om het hele gebied kavel voor kavel aan onderzoek te onderwerpen, want ook zonder visuele bewijzen wordt voetstoots aangenomen dat er meer van zulke kansels in de Loenermark zullen zijn. Kansels waar vanaf in deze tijd op grote schaal drachtige reegeiten geoogst zullen worden. Want daarin is Gelders Landschap de provinciale topscorer! En daarom is de reeënstand bij ons ook zo abominabel slecht!

Ga een paar honderd meter de Duitse grens over en men kan zien hoe het ook anders kan. Daar jaagt men weidelijk, hier wordt er maar wat op los gerausd. Men noemt dit Faunabeheer maar doet niet anders dan dierpopulaties dermate intensief bejagen dat de hele reproductie erdoor is verstoord. Want dieren proberen van nature om onnatuurlijk hoge verliezen te compenseren door extra nakomelingschap te produceren. Zo komen er dus meer dieren dan er volgens de eigen Faunabeheerplannen mogen zijn. Zo kon Gelders Landschap dus koploper worden in het benutten en oogsten van het wild, dat zich door al die jachtdruk aan niemand meer laat zien. Logisch staaltje van oorzaak en gevolg!

Vanaf de heuveltoppen op de Zilvensche Heide is in één oogopslag te zien waarom er in de Loenermark geen echte kansels werden gevonden. Daar lonkt namelijk de bosrand van een gebied dat feitelijk een geheel vormt met Loenermark, maar getuige de bebording Grootmoes Hul heet en op wegen en paden voor iedere wandelaar en fietser is opengesteld.(foto 4) "Daar gaat dus niemand op zoek naar jachtactiviteiten", zo lijkt men te denken. Kapitale misvatting! Binnen een half uur worden daar namelijk maar liefst vier kansels en drie verborgen afschotveldjes gevonden. Dat begint al meteen aan de rand van de Zilvensche Hei (foto 5,6) waar ook opvalt dat men zelfs nette wandelpaden heeft aangelegd om bij de afschotplek te komen (foto 7). Deze idiotie zal 's anderdaags nog zeer te pas komen nadat er een vers sneeuwdek is gevallen, omdat zo'n strakke structuur in de bosgrond bijna blind te zien is! Ook als er sneeuw op ligt!


Foto 4

Foto 5

Foto 6


Foto 7

Een zeer hoge en onoverdekt kansel (foto 8) blijkt de weg te wijzen naar een fonkelnieuw aangelegde zwijnenfusilladeplaats met dito sluipschutteroptrekje (foto 9,10,11). Dit valt dus echt niet meer te rijmen met welke vorm van beheersmatig en verantwoord wildbeheer dan ook. Maar het wordt nog veel gekker in dit terrein, waarin het vrije Veluwse wild op zeker moment aan hun eind zal komen. Bij het zien van die waanzinnig hoge kansel dwalen de gedachten onwillekeurig even af naar de corpulente Maas en Waalse jachttoerist, die onlangs bij zijn hobbymatige klauterpartij in Duitsland met kansel en al ter aarde stortte en daarbij een gebroken rug opliep. Dat had dus ook veel dichter bij huis gekund!

Hoezeer men bij Gelders Landschap, dankzij het gerotzooi en de leugens en bedrog van boa's als Ger Verwoerd en zijn criminele netwerkmaatjes, het rechte pad vreemd is geraakt blijkt al enkele minuten later. Dan beoogt namelijk een handgemaakt bordje (foto 12) met succes de weg te wijzen naar een grote kansel bij een wildweide met liksteen (foto 13,14). Hoewel de inrichting niet direct van penthouse kwaliteit is, biedt deze kansel wel een fraai uitzicht voor een lafhartig geweerschot (foto 15,16). Uiteraard vindt onze verslaggever moeiteloos het rovershol van deze Eerbeekse moordbrigade en legt ook daar de essenties fotografisch vast (foto17,18,19).


Foto 8

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Foto 16

Foto 17

Foto 18

Foto 19

De volgende dag wordt de onderzoekstocht hervat in een winters sprookjeslandschap (foto 20,21), waarin echter de alom aanwezige jagersterreur (foto 22, 23, 24, 25) vaak tot braakneigingen leidt. Hoe godvrezender de locale bevolking, des te erger men Moeder Natuur weet te verkrachten! Zonder ook maar een nanogram aan respect of erbarmen!

Hoewel men bij dit werk altijd op de tellen moet passen (foto 26, 27) levert het altijd wat op om verbodsborden te negeren (foto 28). Want nog altijd strak langs de Gelders Landschapperiferie laverend, wordt de ene (foto 29) na de andere (foto30) kansel gelokaliseerd. Dat spreekt boekdelen, want die twee ecoducten bij Woeste Hoeve en Terlet hebben de Nederlandse burgerij kapitalen gekost ten behoeve van een natuurlijk functionerend zoölogisch ecosysteem. In het Deelerwoud/Nationaal Park Veluwezoom is dat prima gelukt, maar in en rondom de Loenermark woekert dag en nacht het jagende onbenul. Het is de hoogste tijd dat daar voor eens en altijd een halt aan wordt toegeroepen!


Foto 20

Foto 21

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Foto 25

Foto 26


Foto 27

Foto 28

Foto 29

Foto 30

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen op de Veluwe - update #17
"Deelerwoud: Een gratis blauwdruk voor het toekomstige grofwildbeheer!"

Na de ontluisterende constateringen op landgoed Staverden, de Oldebroekse Heide, de bosgebieden in de gemeenten Epe en Heerde, de zuidelijke Veluwezoom, het nationale park Hoge Veluwe en verspreide gebieden elders op het Veluwemassief was het een hemelse verademing om in het Deelerwoud onbevangen kennis te nemen van het waarachtig existeren van de Veluwse natuur zoals die hoort te zijn: 'wilt', 'bijster', adembenemend mooi en vrij van stress en doodsangst. Het is aan het ongeciviliseerde jagende rapalje en vooral aan haar politieke en bestuurlijke vazallen te wijten dat die onschatbare waarde nu al jarenlang door immorele vuilpeukerij teniet wordt gedaan.

Jawel: er vigeert een zogenaamd Veluws Faunabeheerpan, dat door louche parvenuen werd opgesteld en door ecologisch volstrekte analfabeten tot Provinciaal Beleid werd verordonneerd. Met het gevolg dat er nacht na nacht ongecontroleerde moordbendes over de Veluwe kunnen trekken, die er de veroorzakers van zijn dat al het wild zich rillend en bevend voor de mens meent te moeten verschuilen. De nachtelijke Veluwe werd het toneel voor angstaanjagende horrortaferelen, waarover de daders via het internet en andere virtuele media elkaar de loef afsteken omtrent het aantal biggen dat men met één schot hagel heeft weten te doden. Satanisch uitschot, merendeels zo niet uitsluitend van CDA- en VVD-huize! En dat zijn dan ook precies de politieke genootschappen die onze Flora en Faunwet verkrachtten en hobbymoordenaars opleukten tot faunabeheerders! En zij staan er ook borg voor dat straks niet allen al onze grazende watervogels, maar ook onze mezen, vinken, merels, lijsters, roodborstjes en talloze andere inherent onschuldige schepselen als schadelijk ongedierte geboekstaafd gaan worden. Dit verzinnen niet wij, maar kijkt u er gerust de jaarcijfers van het door uzelf via uw belastingpecunia's gefinancierde Faunafonds maar op na. ALLES wat in dit land de natuur betreft en door LNV en later E.L en I werd bestierd, is dankzij Balkenende 1 t/m 4 en Rutte1namelijk volkomen verkankerd door belangen van schietgrage hobbyjagers en geldgierige boeren. En daar moet anno 2013 voor altijd een einde aan komen!

Dat het namelijk ook heel anders kan stelde onze reporter immers al vele malen vast, maar de absolute kroon werd hierop gezet tijdens zijn verkenningstochten in het Deelerwoud. Daarom bieden wij u graag een kijkje in het ultieme paradijs aan. Met dank aan jonkheer Repelaer, die van ons bezoek niet vooraf in kennis was gesteld. Want alles wat in onze reportages wordt vastgelegd is puur en mag ook niet in positieve zin van binnenuit beïnvloedt worden. Zodat niemand ons ook maar van enige vorm van vooringenomenheid zal kunnen betichten!

Als sluitstuk van deze tweedelige Deelerwoud - special willen wij u graag meenemen op een wandeling binnen het hermetische rasterwerk van landgoed Deelerwoud, dat zich uitstrekt vanaf de Woeste Hoeve tot aan de urbane bebouwing van Hoenderloo/Hoog Baarlo (foto 1). Dankzij het terughoudende beheer van jonkheer Volker Repelaer treft men hier geen angstig voor de mens wegvluchtende dieren aan, maar kruisen met grote regelmaat vreedzaam grazende roedels reeën, edelherten en damherten of wroetende zwijnenrottes ons pad (foto 2, 3, 4 ).

Foto 1

Foto 2

Foto 3

Foto 4

Hoewel drijfjachten in dit gebied allang tot het verleden behoren en het oude jachthuis er verkommerd bij ligt (foto 5, 6), wil dit echter niet betekenen dat er helemaal geen afschot plaatsvindt. Daarvan getuigen namelijk de veertien kansels en hutten die verspreid op het landgoed zijn aan te treffen (foto 7, 8, 9, 10). Anders dan in veel van de reguliere killingfields van door besefgestoorde kapitalisten gedomineerde Veluwse jachtcombinaties, vinden we hier echter geen chique prefab-hutten maar eenvoudig met de hand in elkaar getimmerde ruwhouten optrekjes of oude verplaatsbare aluminium kansels (foto 11,12). Dit wekt de schijn dat de uitoefening van de jacht er hier weinig intensief aan toe gaat. Toch manifesteert zich hier een opmerkelijke contradictie. Want omdat de talrijke bandensporen op de zandige bospaden juist het tegendeel lijken te bewijzen en er bij enkele van deze hoogzitten voerdoseerautomaten opgehangen blijken te zijn (foto 13,14,15) wordt het vermoeden gewekt, dat zulke plaatsen dienen om middels het wettelijk verboden monstrum 'betalend gastjager' het jachtveld enigszins uit te baten. Dat zou ook de vondst kunnen verklaren van de restanten van een gevild hert, waaraan de in- en uittredingspunten van de kogel aantonen dat het dier in de achterhand werd geraakt (foto 16, 17). Wie zo erbarmelijk slecht schiet vanaf een steenworp afstand, die moet welhaast een betalende gastjager zijn.

Foto 5

Foto 6

Foto 7

Foto 8

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Foto 16

Foto 17

Na zulk een canard moet de jachthouder of boswachter uiteraard het genadeschot plaatsen en dan resteert er geen toonbaar wildbraad meer! Bovendien blijkt er ook voer gestrooid te worden op wildweiden waarbij een drietal kansels staan opgesteld. Om de grazende herten niet te verstoren werd er van afgezien om van dit uitgestrooide voer close up opnamen te maken, maar werd omzichtig vanuit de bosrand geobserveerd hoe de dieren dat voerspoor volgden (foto 18). Zo kwam het hele roedel terecht tussen twee gespiegeld aan de rand van het bos aanwezige kansels. Over de intenties daarvan zullen we maar niet gaan speculeren. Ook op een naburig weiland waar enkele pony's en pinken graasden bleek ten behoeve van de zwijnen gevoerd te zijn. Daar kon onze reporter zijn voordeel mee doen en het leverde sprekende plaatjes op (foto19,20)!

Uit het gedrag van de dieren kunnen wij ALLES aflezen omtrent de jacht en het fatsoen van de jagers. Vaste vuistregel is het, dat onzichtbaar wild synoniem is met onweidelijke bejaging. Dit laatste geldt tegenwoordig voor nagenoeg de hele Veluwe en dat "dankt" onze natie aan de Veluwse Faunabeheereenheid en het door dit laagallooyse jachtbelangensyndicaat opgestelde Faunabeheerplan. In het Deelerwoud is dus te zien dat het ook heel anders kan en dit is uitsluitend te danken aan twee particuliere landgoedeigenaren: Volker Repelaer en Viathou Peletier. En natuurlijk ook aan de derde terreinbeheerder: Natuurmonumenten! Hoewel aanmerkelijk kleiner dan de Hoge Veluwe leven er op de nog geen 2400 hectaren bos- en heidegronden van het totale Deelerwoud alleen al dubbel zoveel edelherten als in het vijfduizend hectaren grote nationale park! Dat er hier veel meer dan de armlastige vijftig zwijnen voorkomen moge evident zijn. Alleen de moeflon lijkt in het nationale park talrijker te zijn. Maar zegt u nu zelf: welke vent schiet er eigenlijk voor zijn lol op schapen? Wij zullen graag in een later stadium met de Deelerwoudtroika om tafel gaan zitten om te bespreken hoe dit voorbeeldige terreinbeheer Veluwebreed tot vast omlijnd beleid gemaakt kan worden.

Voordat het zo ver is zullen er echter toch nog wat hobbels genomen moeten worden. Zo blijkt het malheur met omvangrijke wroetschade door zwijnen in weilanden bij de Woeste Hoeve, een gevolg te zijn van het teloor gaan van het wildkerende raster tussen de bezittingen van Natuurmonumenten en Repelaer in het traject vanaf de A50 tot ter hoogte van de Lebrets Hoeve (foto 21,22). Jawel, als wij controleren dan doen we dat ook op de strekkende meter! Zodoende stelden wij vast, dat er in het functionele Repelaer- raster sprake is van één plaats waar zwijnen zich spontaan een doorgang forceerden naar de Nm-zijde (foto 23) en dat er op twee locaties voorzieningen zijn om zwijnen en herten doorgang te geven richting de graslanden bij Woeste Hoeve (foto 24, 25, 26). Dat er aan de andere zijde van dat wildkerende raster de hand wordt gelicht met de deugdelijkheid van afscherming (foto27) ten behoeve van kantjesjacht (foto 28, 29)(057,058) waardoor een ter plaatse aanwezig wildrooster zinloos is geworden (foto 30), lijkt ons een feit dat per direct om handhaving vraagt.

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Foto 21

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Foto 25

Foto 26


Foto 27

Foto 28

Foto 29

Foto 30

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen op de Veluwe - update #16
"Het Deelerwoud: de verborgen geheimen van een unieke Veluwse landstreek"

Tussen Hoenderloo - Deelen en Terlet strekt zich een omvangrijk bos- en heidegebied uit, waarvan het grootste deel (1230 ha.) sinds 1967 eigendom is van Natuurmonumenten. De andere gedeelten van dit gebied zijn Landgoed Deelerwoud (675 ha.), eigendom van Jhr. Volker Repelaer en landgoed Hoog Deelen (475 ha.) dat eigendom is van Viathou Peletier. Omdat er al sinds jaar en dag veel onduidelijkheid bestaat over het jachtbeleid op beide particuliere landgoederen en de beheerder van Natuurmonumenten (Nm) nog zeer onlangs beweerde dat er in het Nm-gedeelte van het Deelerwoud in het geheel geen jacht plaats zou vinden, besloot onze verslaggever om zijn fijne kam ook eens door deze gebieden te halen. Het zal u niet verbazen dat hij met openbarende fotoreportages terug keerde.

Na de afsluiting van mijn onderzoek in het nationale park De Hoge Veluwe waarvan in eerdere reportages verslag wordt gedaan, viel het Deelerwoud de eer te beurt van een onaangekondigd bezoek. Omdat daarbij de belangstelling vooral uit zou gaan naar de voor publiek afgesloten terreindelen (foto 1) werd gekozen voor een doordeweekse dag met van tijd tot tijd gure winterse weersituaties (foto 2). Al gauw bleek daarbij, dat de geest van Cees Veerman nog altijd rondspookt binnen Natuurmonumenten en dat eigentijdse leugen en bedrog daar de plaats van ouderwetse eerlijkheid en rechtschapenheid hebben ingenomen. Om precies te zijn: dit verwerpelijk monstrum heerst daar al sinds begin mei 2007 en heeft dankzij JanJaap de Graeff de hele organisatie aangevreten!Want hoe valt anders te verklaren, dat er al meteen een gecamoufleerde wildkansel werd gevonden over de intentie waarvan weinig te raden valt (foto 3, 4).

Foto 1

Foto 2

Foto 3

Foto 4

Binnen het directe schootsveld hiervan bleek een liksteen voor herten opgesteld te zijn die een onweerstaanbare aantrekkingskracht uitoefende op een andere grote grazer (foto 5, 6). Het moet nog maar eens herhaald worden: door het aanreiken van likstenen in een van nature mineralenarm milieu schept men één van de basisvoorwaarden voor een onnatuurlijk hoge wildstand. Door ook nog eens bij te voederen met eiwit- en koolhydratenrijk voedsel zoals maïs, granen en aardappels wordt die stand nog hoger opgedreven en iedere natuurlijke vorm van wintersterfte geëlimineerd. Dit is vaste regel in notoire jachtgebieden zoals Hoge Veluwe, Kroondomein Het Loo en de terreinen van het Gelders Landschap, maar volkomen uit den boze in natuurreservaten van een organisatie als Nm! Het is mij echter wel bekend hoe deze vork aan de steel is bevestigd, maar daarover later meer.

Foto 5

Foto 6

Het afgesloten gedeelte van het Deelerwoud blijkt letterlijk uit te puilen van jachthutten (foto 7, 8, 9) en onderaardse schuilplaatsen (foto 10, 11), die echt niet allemaal toe te schrijven zijn aan het onderzoek dat hier wordt uitgevoerd en waarvoor enkele herten werden voorzien van merktekens. Die kelders dateren overigens nog uit de tijd van jachtfanaat Lebret, die het Deelerwoud jarenlang in bezit heeft gehad. Maar al het andere is eigentijds en zou feitelijk aan alle leden van de vereniging getoond behoren te worden! Aan wild viel er wel het een en ander te beleven in deze afgesloten jachtrevieren. De herten bleken er niet al te schuw (foto 12) en de uiteindelijke dagscore beliep de honderd individuen, waarbij roedels soms tot op minder dan honderd meter konden worden benaderd (foto 13)(067). Omdat Natuurmonumenten destijds een contractuele verplichting is aangegaan met toenmalig eigenaar Peletier waarbij het jachtrecht bij laatstgenoemde bleef berusten, werd gezocht naar aanwijzingen waaruit wisselmogelijkheden voor grofwild tussen beide aan elkaar grenzende terreinen zouden kunnen worden vastgesteld. Dat punt blijkt zich te bevinden bij een op Peletier-terrein aangelegd bosmeertje in het laagste deel van het glaciale bekken, even ten zuiden van de kruising van de Van Beeksweg en de van Ingensweg (foto 14,15). Daar is niet alleen het raster op twee plaatsen "Hirschfähig" gemaakt, maar werd ook een scharnierend zwijnenpoortje aangetroffen (foto 16,17,18). Anders dan op het landgoed Staverden en in het Otterlose Bos/Hoge Veluweraster betreft het hier geen doorgang naar de publieke ruimte maar een kleinschalige populatie-ecologische aanpassing binnen het Deelerwoudraster.

Foto 7

Foto 8

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Foto 16

Foto 17

Foto 18

Hoewel er op landgoed Hoog Deelen wel afschot plaatsvindt getuige twee kansels die daar werden aangetroffen (foto 19,20), blijkt het wild er buitengewoon vertrouwelijk te zijn ten opzichte van de eenzame snelwandelaar. Een rotte van acht zwijnen bleef bijvoorbeeld op minder dan een steenworp afstand staan toekijken in de takkenwirwar van naaldboskreupelhout, een klein roedel edelherthinden beschreef in alle kalmte een boog van een halve cirkel op nog geen honderd meter afstand en een kudde van minstens 36 moeflons reageerde nauwelijks op de passant maar bleef wel grotendeels verborgen in de weelderige ondergroei. Ook reeën legden geen enkele schuwheid jegens de mens aan de dag, zodat mag worden vastgesteld dat voor het Veluwse wild het paradijs nog altijd bestaat. Dit moet ongetwijfeld worden toegeschreven aan het beheer zoals dat door Vihatou Peletier (foto 21) wordt voorgestaan en ten uitvoer gebracht en dat ook haar uitstraling vindt in het Nm-gedeelte van het Deelerwoud.

Echter: aan de westelijke periferie van Landgoed Hoog Deelen attendeerden strookjes verkeerslint die zijn aangebracht aan de bovenzijde van het wildraster mij erop, dat er van die zijde kennelijk gevaar te duchten valt (foto22)(014). Daar strekt zich de landbouwenclave uit die eigendom is van Staatsbosbeheer en een ingelast bliksembezoek op een later tijdstip bracht aan het licht, dat er daar wel degelijk sprake lijkt te zijn van hobbymatig afschot. Dit vindt dan plaats op het schaarse wild dat zich tussen de rasters van Deelerwoud - Hoog Deelen en het hekwerk van de Hoge Veluwe bevindt. Daartussen ligt dan nog de openbare Deelense Weg. Het afschot gebeurd hier bij enkele smalle maïspercelen die omzoomd worden door aangeplante coniferen en direct grenzen aan het raster van Hoog Deelen (foto 23, 24,25,26). Het lijkt geboden om te doen nagaan bij wie het jachtrecht in deze landbouwenclave berust c.q. op welke wijze de jacht hier door Staatsbosbeheer wordt uitgebaat (foto 27).

Eén korte winterdag bleek niet toereikend om dit hele gebied te doorvorsen, zodat er in een volgende reportage opening van zaken zal worden gegeven over het noordelijke gedeelte van deze belangwekkende Veluwse component: Landgoed Deelerwoud.

Foto 19

Foto 20

Foto 21

Foto 22

Foto 23

Foto 24

Foto 25

Foto 26


Foto 27

- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
Ondertussen op de Veluwe - update #15
"Waartoe, waarheen? Vragen over de functionaliteit van dure verbindingsviaducten"

Ieder jaar schenkt het Faunafonds aan agrariërs hogere bedragen ter compensatie voor zogeheten Faunaschade. Daarbij valt het sterk gestegen bedrag op, dat op het conto van het grofwild geschreven wordt. Wij wezen er al eerder op, dat jachthouders een contractueel vastgelegde Zorgplicht hebben en daardoor gehouden zijn om wildschade te voorkomen of ten minste te minimaliseren. Ook attendeerden wij er op, dat er door het Faunafonds klakkeloos enorme bedragen aan gemeenschapsgelden in deze bodemloze put worden geworpen, vooral om het eigen bestaansrecht veilig te stellen.

Van de ene dag op de andere fungeerde de Oldambter keukentafel van de nieuwbakken staatssecretaris van E.L en I als rovershol, waar de meest vreselijke plannen rond de hobbyjacht werden bedacht en vorm gegeven. Heel de natie mocht er vervolgens getuige van zijn hoe deze louche bewindspersoon met de botte bijl huishield in alle plannen waarvan de besluitvorming allang het staatsrechtelijk voorgeschreven pad had afgelegd en die feitelijk beleidsconform hun beslag hadden behoren te krijgen. Het zou een van de laatste stuiptrekkingen blijken te zijn van het op sterven na levenloze CDA.

Maar dit leidde er wel toe, dat er zich in de herfst van 2012 ongehoorde en feitelijk onbestaanbare toestanden voltrokken rond het kersverse cerviduct bij Hierden - Hulshorst. Daar speelde namelijk een handvol godvrezende keuterboeren en boosaardige hobbyjagers het klaar, om eisen en grenzen te stellen aan het aantal Edelherten dat van deze miljoeneninvestering gebruik zou mogen maken. Nederland op zijn smalst en tekenend voor zowel het criminele nihilisme van de agri- en jachtlobby als van de onmachtige positie waarin de vaderlandse natuurbescherming door onversneden confessionele en neoliberale barbaren is gedreven! Daarom ging onze verslaggever op een sneeuwrijke januaridag poolshoogte nemen bij enkele fonkelnieuwe ecoducten aan de zuidwestelijke rand van het Veluwemassief en hoewel er op die winterse dag en snijdend koude noordooster waaide, zakte hem letterlijk de broek af van hetgeen daar werd aangetroffen. Ook deze reportage liegt er dan ook niet om!

Wie in noordelijke richting rijdend via de A50 de brug over de Nederrijn bij Heteren / Heelsum is gepasseerd, kan twee kilometer voorbij de op- en afrit 19 aan de rechterzijde in het dal van de Heelsumse Beek een forse wildkansel zien, die daar is opgetrokken aan de rand van een houtwal. Dit leek mij een goed punt om een nieuwe reportage te beginnen, vooral ook omdat het bouwsel zich bevindt aan de periferie van een terrein van Natuurmonumenten (foto 1, 2). En op een levensgevaarlijke afstand van de dag en nacht drukke A50 (foto 3, 4)! Vanaf zo'n kansel placht men reeën af te schieten en dat doet men met een vérdragende kogelbuks. Het lijkt me dat nadere uitleg over de gevaren hiervan overbodig is, want dodelijke jachtongelukken kunnen ook afgedwongen worden. Daarvan is hier ontegenzeglijk sprake!



Foto 1


Foto 2

Foto 3

Foto 4

Minder dan een kilometer vanaf deze kansel ligt het nieuwe ecoduct Wolfhezerheide (foto 5), dat blijkens het door Natuurmonumenten geplaatste bord helemaal niet dient als passage voor het grofwild, maar om adders, hagedissen, kikkers en padden vrije doorgang te verlenen (foto 6)(019). Het blijft onduidelijk waarom men juist deze diersoorten prominent ten tonele voert en reeën, herten, zwijnen, dassen, hazen, konijnen, marters, eekhoorns, bunzings, wezels, hermelijnen, egels, mollen, spits-, veld-, bos- en woelmuizen buiten beschouwing laat. Want voor al die kleine zoogdieren zou, net als voor amfibieën, reptielen, rupsen, duizendpoten en loopkevers, een simpele ondertunneling kunnen volstaan. Dat scheelt miljoenen euro's aan investeringen!
De toegang tot het viaduct blijkt aan weerszijden afgesloten te zijn voor grazende hoefdieren, waarvan een kleine kudde runderen nogal opdringerig acte de prˆ©sence geeft zodra ze mijn aanwezigheid gewaar worden (foto 7, 8). De brede passage ligt er op deze grauwe ochtend verlaten bij (foto 9) en de enige sporen in de sneeuw zijn van voedselzoekende hazen en konijnen en van sproeiende vossen (foto10). Dat het Natuurmonumenten ernst is met het behoud van de zandhagedis concludeer ik aan de langs beide zijden opgetrokken en in gaas gevatte ommuring (foto 11), die mij echter eerder voorkomt als een habitat voor de Muurhagedis. Wellicht was het ontwerp eigenlijk bedoeld om in Zuid Limburg toegepast te worden of was men op Schaep en Burgh gewoon even de weg kwijt?

Foto 5

Foto 6

Foto 7

Foto 8

Foto 9

Foto 10

Foto 11

Foto 12

Datzelfde vraag ik mij enkele uren later af bij het bekijken van het eveneens nieuwe Jac.P.Thijsse wildviaduct in de A12 bij de Buunderkamp (foto 12). Ook hier grazen koeien (foto13) en ook hier is de toegang tot de passage hermetisch afgesloten (foto 14). Wel heeft Natuurmonumenten langs de A12 een correct inspringraster aangelegd, zodat reeën en herten die onverhoopt aan de foute zijde van het raster belanden, ook weer makkelijk terug kunnen keren (foto 15,16). Dat ziet er heel anders uit dan de twee passagemogelijkheden die werden aangetroffen in het rasters van de Hoge Veluwe langs het Otterlose Bos en waarvan het maaiveld aan de veilige kant niet verlaagd blijkt te zijn (zie updatereportage # 14). Als het voor mij met een simpel sprongetje mogelijk is om dat raster te passeren, dan zullen herten en reeën daar zeker geen moeite mee ondervinden!

Het begint mij intussen duidelijk te worden wat er zich in dit gedeelte van de Veluwe aan het afspelen is rond de ongelijkvloerse wildpassages, waarvan nog niet de helft van het geplande aantal gerealiseerd is. Het is namelijk met die passages precies zoals met een ketting - één ontbrekende of in ongerede geraakte schakel maakt het hele ding nutteloos. Zou er daarom wellicht al vanaf het moment van oplevering een luidruchtig aggregaat draaien pal onder het kraaknieuwe wildviaduct tussen het Planken Wambuis en de Hoge Veluwe (foto 17)? Want wie hecht er feitelijk geloof aan het verhaal, dat men bij aanleg van dat kunstwerk vergeten is om voor een deugdelijke afwatering te zorgen, zodat een permanent werkende pomp ervoor moet zorgen dat de rijweg niet in een zoel veranderd! Ook van een verbinding tussen de Hoge Veluwe en het Deelerwoud is nog altijd geen sprake en daarom zal ik laatstgenoemd gebied binnenkort onder de loep gaan nemen.

Foto 13

Foto 14

Foto 15

Foto 16

Foto 17

Maar voor deze dag leek mij ter afsluiting een ronde in het aangrenzende Staatsbosbeheer-object Buunderkamp geëigend, omdat er in dat terrein mogelijk wél sporen van jachtactiviteiten zouden zijn te vinden. Het enige wat daar te zien was waren echter de verse bandensporen van een terreinauto, die het hele bosgebied bleken te doorkruisen en op plaatsen waar gestopt en uitgestapt was de ware aard verrieden. Maïskorrels!(foto 18, 19). Het laat zich eenvoudig raden wat daarvan de bedoeling was (foto 20)!

Foto 18

Foto 19

Foto 20

Stichting Ganzenbescherming Nederland is opgericht om een duidelijk geluid te kunnen laten horen tegenover dit kabinet dat het oog voor onze natuur en en al wat daarin leeft lijkt te zijn verloren. Dat er een krachtig tegengeluid moet komen tegen het vergassen van honderd duizenden ganzen is duidelijk. Dat is de reden dat wij als kersverse stichting proberen de spreekbuis te zijn voor de machteloze ganzen.

Stichting Ganzenbescherming Nederland
Het Bestuur